در گذشته بسیار دور, خورشید یک همتا داشته است!

طبق نظریه ای جدید احتمالا خورشید یک همتا با حجمی مشابه داشته است. وجود چنین ستاره ای اطلاعات بیشتری درباره سیاره نهم منظومه شمسی فراهم می کند.

براساس نظریه ای که در ژورنال «آستروفیزیکال ژورنال لترز» منتشر شده، محققان دانشگاه هاروارد معتقدند خورشید در گذشته بسیار دور یک همتای دیگر با حجمی مشابه داشته است. این ستاره مدت ها است که ناپدید شده و احتمالا در نقطه ای دیگر از کهکشان راه شیری قرار دارد اما تاثیر قابل تاملی در منظومه شمسی داشته است.

چنین نظریه ای در صورت تایید، تشکیل ابرهای اورت(Oort) اشیای آسمانی در لبه منظومه شمسی را توضیح می دهد و به محققان کمک می کند اطلاعات جدیدی درباره سیاره نهم این منظومه دست یابند. برخی از کارشناسان معتقدند سیاره نهم در لبه منظومه شمسی قرار دارد. ابر اورت نام منطقه ای است که بسیاری از دنباله‌دارها، سنگ ها و یخ هایی که در واقع مربوط به بقایای تولد منظومه شمسی هستند از آن سرچشمه می‌گیرند.

محققان دانشگاه هاروارد معتقدند با استفاده از تلسکوپ هایی که در آینده ساخته می شوند، می توان صحت نظریه را تایید کرد زیرا تاثیر وجود همتای خورشید بر منظومه شمسی همچنان وجود دارد.

احتمالا این دو ستاره در خوشه تولد خورشید یا گروهی از ستارگان که در یک زمان و از یک ابر متراکم از مولکول های گازی تشکیل شده اند، بهم چسبیده بودند.

امیر سیراج دانشجوی دانشگاه هاروارد همراه پروفسور آوی لئوب این نظریه را اعلام کرده اند. سیراج در این باره می گوید: اگر دو ستاره بخشی از یک منظومه دوتایی باشند، راحت تر می توان توضیح داد چگونه ابر اورت بقایای تشکیل  منظومه شمسی را به دام انداخته است. 

لئوب نیز در این باره می افزاید: منظومه های دوتایی دربه دام انداختن اشیای آسمانی بسیار کارآمدتر از منظومه های تک ستاره ای هستند. اگر فرایند تشکیل ابر اورت مانند چیزی باشد که رصد شده، احتمالا خورشید  یک همتا با حجم مشابه داشته که قبلا گم شده است.